Αν μιλούσαμε για κάποια άλλη ομάδα, τότε οι δικαιολογίες θα ήταν πολλές: Σημαντικές απουσίες παικτών - "ηγετών", που άφηναν κυριολεκτικά γυμνό το κέντρο της ομάδας, αντίπαλος αξιόμαχος, δυνατός και σκληροτράχηλος, διαιτησία "περίεργη" και λίαν ανεκτική σε αντιαθλητικές συμπεριφορές, τύχη με μονίμως γυρισμένη την πλάτη.
Στην περίπτωση του Παναιγειρατικού, ωστόσο, μια τέτοια συζήτηση δεν αρμόζει. Ένα σκορ βαρύ κι αχώνευτο όπως το 7-2 δεν... "παίρνει" από δικαιολογίες. Ένας σύλλογος που χρόνια τώρα έχει συνθηίζει να είναι πρώτος, πάντα δέχεται "βαρέως" κάθε "σφαλιάρα" στην αξιοπρέπειά του. Συνεπώς, πάμε στην ουσία.
Ένας ΑΟΠ άνευρος και χωρίς στόχους, λες και το Πρωτάθλημα τελείωσε στην πρώτη του κιόλας ημέρα, κατέβηκε κόντρα σε μια ομάδα Αιγύπτιων "μουτζαχεντίν" έτοιμων να κατατροπώσουν όποιον έβρισκαν στο διάβα τους. Θέλετε κι άλλα; Με μια άμυνα "ελβετικό" τυρί από τα άκρα και τον "σιωπηλό" τερματοφύλακα της η Αρμάδα βρέθηκε από νωρίς να... "αρμενίζει" με "κόντρα άνεμο". Το εις βάρος τους 0-4 καθήλωσε τους "μελανόλευκους" που πήγαν στην ανάπαυλα του ημιχρόνου με ψυχολογία καταβαραθρωμένη και με τα "πολυδιαφημισμένα" συστήματα τους διαλυμένα.
Το β΄ μέρος ήταν εκ προοιμίου "φαρσοκωμωδία". Οι Αιγύπτιοι συνέχισαν το σκληρό αλλά αποτελσματικό τους παιχνίδι, οι "μαύροι" σταμάτησαν να τους... "χαϊδέυουν" και άρχισε το show! Κλωτσιές, σπρωξίματα, σκληρά μαρκαρίσματα, κάρτες, αποβολή "Πυραμίδας", ειρωνίες, νεύρα. Σε τέτοιο κλίμα μάλλον ως επιτυχημένο πρέπει να καταγραφεί στην Ιστορία το επιμέρους σκορ β΄ μέρους 2-3 υπέρ των Πυραμίδων. Τα γκολ των Σαραντουλάκη, Λαζαρίδη ήταν απλώς "παρηγοριά στον άρρωστο", περισώζοντας σε κάποιο βαθμό την αρνητική διαφορά γκολ. Η άμυνα συνέχισε να "βολοδέρνει ειδικά μετά την αναγκαστική έξοδο του διασωθέντος Ντοά, με τον Διονύση Μάντζο να αναγκάζεται να παίξει ακόμη και ως λίμπερο στα τελευταία λεπτά... Ήταν ήδη πολύ αργά και η "μάχη του Νείλου" είχε κιόλας χαθεί!..